Spawanie TIG (skrót ten pochodzi od angielskich słów Tungsten Inert Gas) to inaczej spawanie elektrodą wolframową w osłonie gazu obojętnego. Ta wyjątkowa metoda łączenia metali cechuje się niezwykle wysoką dokładnością, umożliwiając tworzenie bardzo szczelnych, czystych spoin bez odprysków oraz znaczących nierówności.
Dzięki temu znajduje zastosowanie wszędzie tam, gdzie istotna jest znaczna dokładność oraz stuprocentowa szczelność wykonywanego łączenia: przede wszystkim podczas tworzenia wszelkiego rodzaju zbiorników, cystern, rurociągów, butli, a także obiektów wykorzystywanych w warunkach wymagających zachowania wyjątkowej ostrożności – tu prym wiodą branże lotnicza oraz kosmiczna.
Spawanie metodą TIG jest jednym z najbardziej uniwersalnych sposobów łączenia metali. Pozwala na pracę przy praktycznie wszystkich metalach oraz ich stopach, w tym również bardzo cienkich blachach, o grubości nawet pół milimetra. Oprócz tego oferuje bardzo dużą kontrolę nad poszczególnymi elementami spawania, a także jest możliwe do zautomatyzowania, co potrafi znacznie przyspieszyć pracę. Jego wadą jest niestety dość powolne działanie i niewielka wydajność, co sprawia, że w sytuacjach, które pozwalają na wykorzystanie mniej dokładnej metody, może okazać się to bardziej opłacalne.
Jak przebiega spawanie metodą TIG?
Wolfram ma najwyższą temperaturę topnienia ze wszystkich czystych metali – ponad 3400 stopni Celsjusza. Właśnie dlatego w metodzie TIG wykorzystuje się elektrodę wolframową. Pozwala to na osiągnięcie bardzo wysokich temperatur i w efekcie niezwykle dokładną pracę oraz dużą kontrolę nad jej przebiegiem. Oprócz tego spawanie TIG korzysta z jeszcze jednego istotnego elementu. Zastosowanie osłony z gazu obojętnego chroni rozgrzany materiał przed utlenieniem, nie mając bezpośredniego wpływu na sam proces łączenia i w żaden sposób go nie zakłócając. Wykorzystywane w tym celu są gazy szlachetne lub ich mieszanki, przede wszystkim hel oraz argon.
Po zbliżeniu elektrody wolframowej (do której doprowadzane jest napięcie elektryczne) do materiału, pojawia się łuk elektryczny o bardzo wysokiej temperaturze, który topi zarówno spawany metal, jak i spoiwo w postaci metalowego pręta o odpowiednio dobranej średnicy. Dzięki temu powstaje płynne jeziorko spawalnicze, które następnie zastyga, tworząc twarde, wytrzymałe łączenie. Aby przyspieszyć proces krzepnięcia, można wykorzystać chłodziwo, którym jest zwykle specjalna ciecz.
